Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne a inne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i frontowi w okolicę szczytów guzków stawowych. W fazie pierwszej jest on złączony z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w którymkolwiek ze stawów odbywają się odmienne ruchy. Wyróżnia się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czy tej, w jaką dostarcza się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zakup w linii pionowej, wspólny z kierunkiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w biegu tym kupuje udział krążek stawowy, a więc przenosi się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy sugeruje się z dolu żuchwy w ruchu guzka stawowego, wykonując równocześnie ruch i krok ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i okres jego ruchomości, co związane jest z siecią krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które występują w akcji stawów, są w długiej mierze połączone z złą budową i położeniami krążka stawowego.
Reasumując, należy sprawdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i prowadzenie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy jest kluczowe uznanie w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach dysfunkcji układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane z tym uważane usytuowanie kolejnych elementów stawów skroniowo-żuchwowych ma istotny wpływ na zdobycie korzystnych wyników leczenia. Potrzebne są w takich formach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w sądu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w stosunku do szczęki - zarówno w sezonie spoczynku, kiedy również pracy - ma pierwszorzędne stanowisko w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w sukcesach braków częściowych oraz wszą ich odbudowę w błędach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontaktu do szczęki rozgrywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na pierwsze i pośrednie. Do pierwszych zaliczył kroki do dołu, do przodu, do tylu również na końce. Połączenie dwóch bądź więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z zdrowego punktu widzenia istotny jest podział ruchów na dokonujące się w okresie kontaktów powierzchni zębów górnych z minimalnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których składają kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą podnosić się w miejscu żuchwy zwanym centralnym, skoro jej sposób otrzymuje się w postaci strzałkowej lub więcej w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Charakteryzuje się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W położeniu centralnego zwarcia dzieli się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - dobrą i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne daje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa znajduje się przez najdłuższy stan również z jakiego badają się jej cechy. Istnieje obecne miejsce, które korzysta żuchwa bez udziału naszej świadomości. W położeniu spoczynkowym żuchwa jest nieco przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej kwalifikuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w możliwościach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość kryje się w końcu 2-4 mm. Uważa się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej osi w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się następnie w mieszkanie równowagi, oraz w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne związane są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni tworzących własne przyczepy na żuchwie działa na jej położenie. Żyje w niniejszy środek stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na ciekawych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w stopniu wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie powstaje w odległości Dondersa, która stanowi obszar w jamie ustnej ograniczony z przodu zamkniętymi wargami, a z tyłu kontaktem języka z podniebieniem lekkim i liczy prestiż na utrzymywanie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w ścianach 5-9,7 mm Hg natomiast jest najwspanialsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może znajdować wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, idąc na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę cenie około 300 g, która ujawnia się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Decyduje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Istotnym elementem, który reguluje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony płynące z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i centralnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest wysłany do neuronu ruchowego. Reakcja ta ma nazwę odruchu rozciągania. Wydarzenie to powoduje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na odległości łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w znaczeniu nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, dostarczając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl trwa w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej daje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane a mocno nalegają na założenie żuchwy.